و در اصطلاح، علم نافع و حكمت بالغه‌اى است كه انسان را از وقوع در مهالک رذايل و آلودگى به پلیدی معاصى دور و از هرگونه ضلالت و خطا حفظ مى‌كند، بنابراين عصمت مانند شجاعت و عفّت و سخاوت صورت علميه راسخه و ملكه نفسانيه‌اى است كه صاحب خويش را از ارتكاب عملى كه جايز نيست چه گناه و يا خطا، نگه مى‌دارد
و آن بر سه قسم است: ۱. عصمت از خطا در تلقى وحی؛ ۲. عصمت از خطا در تبلیغ و رسالت؛ ۳. عصمت از معصیت، يعنى آنچه كه هتک حرمت عبودیت و مخالفت مولوى باشد؛ و برگشت آن بالاخره به گفتار و كردارى است كه منافى عبوديّت است.
در اين عنوان آیاتی معرفی می‌شوند که در آن‌ها از واژه‌هاى «إصطفى»، «إجتبى»، «اطاعت» و جمله «لاينال عهدى الظّالمين»، «آيه تطهير»، و آيات هدايت خاصّه كه ملازم عصمت است، استفاده شده است.
